Maria Głuchowska (szkic biogramu)

  Maria Głuchowska (wł. Maria Głuchowska-Staszek) - piosenkarka, gitarzystka.
  Na ogólnopolskiej estradzie pojawiła się jesienią 1970 r. śpiewając w grupie Quorum, co zostało udokumentowane występem w epizodzie filmu "Pięć i pół Bladego Józka" (reż. Henryk Kluba, film nie wszedł do publicznego rozpowszechniania).
   W tym samym roku M. Głuchowska związała się z warszawską grupą Janczary. W marcu 1971 r. wokalistka i zespół wzięli udział w VI Jarmarku Muzycznym w Częstochowie, gdzie M. Głuchowska zwyciężyła w kategorii wokalistów (ex aequo z Dariuszem Śnieżko-Błockim z grupy z De Gustibus Non Est Disputandum), a laury zebrała także formacja i indywidualnie: gitarzysta Wojciech Michalczyk i perkusista Andrzej Wójcik. W czerwcu tego roku Janczary wzięły udział w II Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jazzowych, gdzie jury pod przewodnictwem Wandy Warskiej przyznało solistce grupy, M. Głuchowskiej, nagrodę specjalną "w uznaniu indywidualności i warunków wokalnych", a formacja zdobyła I miejsce w kategorii zespołów nowoczesnych. Następnie grupa uczestniczyła w "Jazzoramie" w ramach IX KFPP w Opolu. Latem formacja występowała w wakacyjnych imprezach w Gdańsku i Szczecinie.
  W końcu roku M. Głuchowska odchodzi do jazzowej formacji Paradox. Z grupą artystka występuje na koncertach w Polsce, ZSRR, NRD i Holandii. Wiosną 1972 r. wokalistka wchodzi w skład Trzech Koron, z którymi występuje na koncertach "Nie przejdziemy do historii", zorganizowanych z okazji dziesięciolecia Niebiesko-Czarnych i ostatnim występie Krzysztofa Klenczona. przed jego wyjazdem do USA. M. Głuchowska nagrywa z zespołem kilka piosenek dla radia, ale bez lidera grupa wkrótce sie rozpada.
  Jesienią tego roku piosenkarka wchodzi w skład reaktywowanej grupy ABC. Z formacją M. Głuchowska wylansowała piosenki: "Ogrody słońca" i "Polne strachy". Latem 1973 r. wokalistka znajduje w składzie Trubadurów. W roku następnym M. Głuchowska śpiewa w chórku towarzyszącym Maryli Rodowicz. Wkrótce artystka znika z krajowej estrady.
  Po kilkunastu latach wokalistka wchodzi w skład grupy country - Lonstar Band, towarzyszacej rodzimej legendzie tej muzyki - Michałowi "Lonstarowi" Łuszczyńskiemu. Z grupą artystka nagrała kilka albumów, występując tam pod nazwiskiem Maria Staszek. Następnie śpiewa i gra na gitarze w zespołach: Come Back, w którym występowali także: Mirosław Janikowski - gitara; Piotr Janek - perkusja; Zbigniew Werczyński - organy; Krzysztof Gradowski - gitara basowa, harmonijka ustna oraz w formacji Jet Set Band, który obok piosenkarki tworzyli: Anatol Wojdyna - gitara basowa, śpiew, lider; Ewa Konstanciak - śpiew; Stanisław Szczyciński - instrumenty klawiszowe, śpiew; Wojciech Karolak - instrumenty klawiszowe, śpiew; Lesław Matecki - gitara; Wiesław Wysocki - saksofon; Janusz Staszek - perkusja; Jerzy Bartz - konga, instrumenty perkusyjne.
. Obecnie piosenkarka występuje w zespole M.A.J. Trio, który tworzą: M. Głuchowska - śpiew, gitara; Andrzej Pisarzewski - gitara; Janusz Staszek - perkusja.

Maria Głuchowska (1973)

Maria Głuchowska (2015)

NAGRANIA PŁYTOWE:

PD R-0126-II Ruch (1973)
[GRUPA ABC ANDRZEJA NEBESKIEGO]
Polne strachy
 Skład: M. Głuchowska (śpiew) i ABC

MC CK 1293 PN Muza (1993)
[RÓŻNI WYKONAWCY] ZŁOTE LATA POLSKIEGO BEATU - 1973
Polne strachy
 Skład: M. Głuchowska (śpiew) i ABC

LP KAMLP 12 Kameleon Records (2015)
[GRUPA ABC ANDRZEJA NEBESKIEGO] ASFALTOWE ŁĄKI
Polne strachy / Ogrody słońca
 Skład: M. Głuchowska (śpiew) i ABC

CD KAMCD 37 Kameleon Records (2015)
[GRUPA ABC ANDRZEJA NEBESKIEGO] IDĘ DALEJ
Polne strachy / Ogrody słońca
 Skład: M. Głuchowska (śpiew) i ABC


Na stronie  http://www.lonstar.pl/pl/band.php  o bohaterce niniejszego biogramu pisze tak:

MARYSIA STASZEK (vocal, instrumenty perkusyjne, gitara akustyczna)
   "Życiowa i muzyczna partnerka Janusza, obdarzona niskim, ostro-dźwięcznym, alikwotowo-chropawym głosem, a przy tym umiejętnie obsługująca to, co w muzycznym żargonie okresla się zbiorowym mianem "przeszkadzajek". W rękach Marysi tamburino, shaker, kastaniety nie tylko nie przeszkadzają, ale twórczo podbudowują aranżację.
Podobnie jak mąż Janusz, tak i ona jest niebywale osłuchana z wszystkimi gatunkami muzyki i piewała "wszędzie i ze wszystkimi". Była wokalistką w countrowo-folkowym Saloonie, śpiewała chórki z Marylą Rodowicz i w teatralnych musicalach oraz klimaty jazzowo-bluesowe z formacją Wojciecha Karolaka.
   Sama tez pisze piosenki nawiązujące do klimatów hippiesowskiego country-blues-rocka, z bardzo ciepłymi, osobistymi tekstami."

Niestety, ale nie ma podanej, choćby przybliżonej, daty współpracy Panii Marii z Panem W. Karolakiem, ani z grupą Saloon, dlatego informację o tym zamieszczam tutaj.


Źródła:

  "Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - ROCK 'N' ROLL 1959-1973" - autorzy: Jan Kawecki, Janusz Sadłowski, Marek Ćwikła, Wojciech Zając (wyd. Rock Serwis Kraków, 1995)
 miesięcznik Non Stop nr 1/1974  (tekst i zdjęcie)
 http://www.lonstar.pl/pl/band.php
 http://www.marylarodowicz.pl/pl (przedruk tygodnika Panorama 9/1974)
 http://majtrio.rightcom.pl/?page_id=14  (tekst i zdjęcie)
 http://www.comeback.ugu.pl/?p=p_4&sName=sklad
 http://www.jetsetband.pl/#o-zespole
 http://www.mik.waw.pl/aktualnosci/item/1629-28-maja-swing-club-jet-set-band.html
 http://filmpolski.pl/fp/index.php?film=122574
 https://trzykorony123.wordpress.com/tag/maria-gluchowska/
 http://kppg.waw.pl/person.php?art=23906&ruch=200
 http://www.kameleonrecords.pl/pl/wydania

Golen Express (wzmianka) (wycinki prasowe)

Zespół wokalno-instrumentalny Golen Express powstał w lipcu 1980 r. z inicjatywy basisty Jerzego Goleniewskiego, występującego uprzednio m. in. w grupach: Sylwetki, Quorum, Breakout, Dzikie Dziecko, Bumerang, Flash Band. W skład formacji weszli: J. Goleniewski - gitara basowa, lider; Barbara Kowalska - śpiew; Winicjusz Chróst - gitara, kompozycje; Jerzy Olędzki - insstrumenty klawiszowe i Aleksander Bem - perkusja. W repertuarze zespołu przeważały utwory jazz-rockowe (zarówno własne, jak i standardy Wesa Montgomery'ego, Herbie Hancocka i Chcicka Corei) oraz standardy jazzowe, głownie z ery swingu. W okresie październik 1980 r. - luty 1981 r. Golen Express występował z dwugodzinnym programem w Japonii, w jednym z klubów Oita. W kwietniu 1981 r. formacja koncertowała z grupą Vox.

  [Tyle informacji zawartych w notatkach w Non Stopie było opisane jako już dokonane, co można uznać za potwierdzone. O nagraniach radiowych w Polsce oraz ponownych koncertach w Japonii (Tokio) i nagraniu tam płyty i programu telewizyjnego nie znalazłem potwierdzenia "ex-post". Biorąc pod uwagę wprowadzenie w grudniu 1981 r. stanu wojennego w Polsce, wyjazd do Japonii, chyba, nie doszedł do skutku. Ale to wszystko moje przypuszczenia...]
  [W wycinkach z Non Stopu można przeczytać, że "Propozycja wyjazdu wyszła od przedstawiciela PLL LOT w Tokio, a zaproszenie nastąpiło na podstawie materiału reklamowego przygotowanego w Polsce. Warto dodać, że podczas pobytu zespołu powstało tam Towarzystwo Przyjaźni Japońsko-Polskiej." Jak widać "materiał promocyjny" musiał być dobrze zrobiony, skoro Japończycy zdecydowali się na angaż nie znanego, nawet w Polsce, zespołu. To dobrze, bo chwalenie się nigdy nie było w naszym kraju mocną stroną. A fakt czteromiesięcznych występów formacji świadczy o tym, że ze swoich obowiązków wywiązywała sie dobrze, co zostało potwierdzone ponownym zaproszeniem. Czy zostało ono zrealizowane? Nie wiem. Ale może ktoś wie, bo ja przeglądając nastepne numery Non Stopu nie znalazłem potwierdzenia o w/w fakcie.]

Źródło: miesięcznik Non Stop nr 6/1981

Śmierć "ojca polskiego rocka"

 Wczoraj zmarł Franciszek Walicki, człowiek bardzo zasłużony dla polskiego jazzu i rocka. Ze wzgledu na wielki wkład w organizację pierwszych polskich zespołów rockandrollowych - Rhythm And Blues, Czerwono-Czarnych i Niebiesko-Czarnych - został nazwany "ojcem polskiego rocka".
  A oto szkic biogramu F. Walickiego, napisany na podstawie wikipedii:

  Franciszek Walicki urodził się 20 lipca 1921 r. w Łodzi. Jeszcze przed wojną zaczął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni. Po traumatycznych przeżyciach wojennych, w 1945 r. wstąpił do Marynarki Wojennej, gdzie rozpoczął pracę dziennikarską, pisał do "Przeglądu Morskiego" i miesięcznika "Morze". W 1952 r. rezygnuje z pracy w Marynarce Wojennej i zaczyna długoletnią współpracę z „Głosem Wybrzeża”. Pisał tam recenzje filmowe, felietony, reportaże z podróży, m.in. do Londynu, oraz robił wywiady. Redagował dodatek kulturalny gazety pt. "Dziewiąta fala". Współpracował z tym pismem do 1966 r.
  W połowie lat 50-tych F. Walicki zainteresował się jazzem. Był członkiem Komitetów Honorowych pierwszych dwóch Festiwali Muzyki Jazzowej, które odbyły się w Sopocie w 1956 i 1957 r. Działał w Gdańskim Jazz-Clubie, istniejącym w latach 1957-1961. Organizował też prelekcje na temat muzyki rockandrollowej. Na początku 1959 r. zaopiekował się gdańskim zespołem Rhythm And Blues, który 24 marca 1959 r. w Gdańsku w klubie Rudy Kot dał pierwszy w Polsce koncert rock and rolla. Zespół został odgórnie rozwiązany, a jego ostatni koncert odbył się 27 października 1959 r. w Gdańsku. 22 czerrwca 1960 r., z inicjatywy F. Walickiego, powstał zespół Czerwono-Czarni, który zadebiutował na estradzie 23 lipca 1960 r. w sali klubu "Żak" w Gdańsku i opiekował się nim do września 1961 r. Dla jego muzyki i brzmienia stworzył określenie "big beat", spolszczone na „muzyka mocnego uderzenia”. 2 lipca 1961 r. jego występ zainaugurował działalność klubu Non Stop w Sopocie, który również był pomysłem F. Walickiego. Klub zapoczątkował akcję poszukiwania młodych talentów w polskiej muzyce rozrywkowej.
  Wiosną 1962 r. F. Walicki powołał zespół Niebiesko-Czarni, który zadebiutował 24 marca 1962 r. w gdańskim Żaku. Grupą opiekował się do końca 1967 r. Odbył z nią trasy zagraniczne po Francji, Szwecji, Holandii, Jugosławii i Luksemburgu. Rozpoczął pisanie tekstów piosenek dla zespołu i jego członków. Pod pseudonimem Jacek Grań napisał łącznie 45 piosenek, które śpiewali m.in. Czesław Niemen, Wojciech Korda, Ada Rusowicz, Czerwone Gitary, Piotr Szczepanik, Breakout, SBB i Urszula Sipińska. Wydano je na ponad 300 płytach. Wszystkie wielkie przeboje z tekstami F. Walickiego ukazały się na składance "Nazywano nas dziećmi Belzebuba" wydanej w 1994 r. przez Polskie Nagrania.
  Na początku 1968 r. Franciszek Walicki zetknął się z Tadeuszem Nalepą i jego zespołem Breakout, który nakłonił do unowocześnienia brzmienia. Od połowy 1968 r. do listopada przebywał z zespołem w Holandii. Doradzał grupie przy nagraniach pierwszych dwóch płyt, do których napisał też kilka tekstów. Z Breakoutem współpracował do 1970 r.
  27 lutego 1968 r. F. Walicki zainicjował cykl przeglądów muzycznych pt. "Musicorama", które odbywały się w sali Roma oraz Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki. W 1970 r. zaczął też publikować pismo muzyczne pod tą nazwą, ale wydano tylko 3 numery tego wydawnictwa. 18 lipca 1970 r. w Sali Turystycznej Grand Hotelu w Sopocie zainicjował pierwszą polską dyskotekę przebojów Musicorama '70. Był jej kierownikiem artystycznym, prowadził ją z takimi prezenterami jak Piotr Kaczkowski, Marek Gaszyński, Witold Pograniczny, Jacek Bromski czy Dariusz Michalski.
  W marcu 1971 r. w Siemianowicach Śląskich Franciszek Walicki zetknął się z Józefem Skrzekiem i muzykami SBB, którym później pomógł w karierze krajowej i zagranicznej. Wymyślił słynną dewizę zespołu: "Szukaj, Burz, Buduj". Towarzyszył grupie na tournée po Niemczech w 1974 r. Napisał tekst utworu "Odlot" z pierwszej płyty grupy.
  W latach 1976-1977 opiekował sie zespołem Bumerang, który jednak nie zyskał popularności.
  Pod koniec lat 70-tych F. Walicki doradzał artystycznie Urszuli Sipińskiej, a później kilku młodym wykonawcom. W kwietniu 1983 r. współorganizował Ogólnopolski Turniej Młodych Talentów, w którym triumfowały zespoły Azyl P. i Klaus Mitffoch. Powoli stawał się żywą legendą polskiej sceny muzycznej.
  W połowie lat 80. udało mu się zgromadzić większość gwiazd polskiego mocnego uderzenia i muzyki rozrywkowej lat 60-tych i 70-tych na koncertach z cyklu Old Rock Meeting. Pierwszy odbył się w Operze Leśnej w Sopocie 11 i 12 lipca 1986 r. i pociągnął za sobą wielkie tournée dawnych gwiazd po kraju, zakończone dwoma koncertami 11 i 12 lipca 1987 r. również w Operze Leśnej w Sopocie. Nagrania z Sopotu ukazały się na płytach "Old Rock Meeting A.D. 1986" i "Przeżyjmy to jeszcze raz - 25 lat Niebiesko-Czarnych", "Czy nas jeszcze pamiętasz?" oraz były prezentowane w radiu i telewizji.
  Na początku 1995 r. firma Video Studio Gdańsk przygotowała film o Franciszku Walickim pt. "I nie żałuj tego" w opracowaniu Wojciecha Fułka i Pawła Chmielewskiego, emitowany w lipca 1995 r. w Programie 2 TVP. Równocześnie wydawnictwo T.R.Z. Wojciecha Trzcińskiego opublikowało wspomnienia "ojca chrzestnego polskiego rocka" pt. "Szukaj Burz Buduj". Wznowiono je w 2002 r.
  Na jego dorobek składa się także ponad 2000 publikacji na temat muzyki i kultury (głównie młodzieżowej), wiele tysięcy artykułów prasowych, wspomnień i listów do redakcji licznych czasopism.
  7 czerwca 2004 r. Franciszek Walicki otworzył wystawę swojej kolekcji, w której znalazły się m.in. plakaty, zdjęcia, artykuły prasowe, wzmacniacz koncertowy o mocy 15 watów, perkusja Czerwonych Gitar, gitara Krzysztofa Klenczona, stroje sceniczne Wojciecha Kordy i Ady Rusowicz, buty i organki Tadeusza Nalepy, gramofon „Bambino” i płyty pocztówkowe, radio „Sonata”, wzmacniacz muzyczny z lat 60. Wystawa ta stała się początkiem Muzeum Polskiego Rocka, mieszczącego się w budynku klubu "Rudy Kot" w Gdańsku. W czerwcu 2000 r. wziął udział w sympozjum "Rock i polityka", zorganizowanym przez Nadbałtyckie Centrum Kultury w Gdańsku. Z powodu stanu zdrowia i wieku ograniczył życie towarzyskie i kulturalne. Mieszkał w centrum Gdyni, przy ul. Władysława IV.
  W 2012 r. napisał swą ostatnia książkę pt. „Epitafium na śmierć rock'n'rolla” wydaną przez Fundację Sopockie Korzenie.
  Franciszek Walicki zmarł 3 października 2015 w Gdyni, w wieku 94 lat.

Franciszek Walicki (1921-2015)

Źródła:
  https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Walicki
  http://natemat.pl/156763,nie-zyje-ojciec-chrzestny-polskiego-rocka-to-jemu-kariere-zawdzieczaly-legendarne-gwiazdy  (zdjęcia)